Deel één van een drieluik over lichaam, ziel en geest. In deze vlog staat het donorcodicil centraal. Kan een gelovige donor zijn? Reacties op de vragen zijn welkom! Deel twee volgt op 19 juli.
Of bekijk het vlog extern op YouTube.
Collecte
De eerste collecte; Kerk in Actie. Maar liefst één op de negen kinderen in Nederland groeit op in armoede. Wanneer in de zomervakantie hun klasgenootjes uitvliegen naar zonnige oorden, blijven zij achter. Samen met plaatselijke kerken wil Kerk in Actie 5.000 kinderen die in armoede opgroeien, verrassen met een vakantietas vol speelplezier. Rekening NL89 ABNA 0457 457 457 t.n.v. Kerk in Actie o.v.v. collecte Diaconaat zomer
De tweede collecte; Lichtboog. Een bijdrage in de kosten van de video, internet en geluidsinstallatie. Rekening NL06 RABO 0301 0149 06 t.n.v. Geref./Herv. Gemeente Almere o.v.v. Collecterekening; Almere Stadspoort-05 juli-Kerk.
De derde collecte; Groot Onderhoud. Rekening NL06 RABO 0301 0149 06 t.n.v. Geref./Herv. Gemeente Almere o.v.v. Collecterekening; Almere Stadspoort-05 juli-Onderhoud
Foto van Steve Johnson op Unsplash
Pingback:Vlog #1 - reflectie & vooruitblik - PGA StadsPoort
Zelf heb ik ook jaren met een codicil in mijn tas rondgelopen tot ik mijn echtgenoot ontmoette, hij was er faliekant tegen dus heb ik het beeindigd. Ook Martin twijfelt aan de artsen en wil niet dat er mbt mij (al dan niet opzettelijk) fouten worden gemaakt.
Ik respecteer dat en ben dus geen donor.
Maar in mijn hart denk ik dat schenken van organen DE ultieme vorm van liefde voor een ander is.
Na mijn overlijden mogen dus mijn dierbaren beslissen wat er al dan niet gaat gebeuren.
Zelf denk ik dat ik na mijn overlijden geestelijk overga naar mijn nieuwe leven bij God en mee ga in de vraag van Harry :” en wat dan bij slachtoffers waarvan het lichaam er niet meer is….?”
ook zij gaan volgens mij naar de overkant.
Bij leven zal ik ook uiteraard organen afstaan aan mijn dierbaren, ook Martin zal dan klaarstaan voor mij en onze kids.
Ik had mijn reactie al gemaild, maar zet het hier toch ook maar hier neer, juist omdat het wat afwijkend is aan de andere reacties die ik inmiddels gelezen heb.
Orgaandonatie vind ik een heel lastig iets.
Jarenlang, al voor mijn 18e, heb ik met een papieren donorcodicil in m’n portemonnee rondgelopen, tot er begin 2000 ofzo gevraagd werd om je keuze vast te leggen. Toen pas ben ik er over gaan nadenken, en gaan twijfelen. En heb ik mijn papieren codicil verscheurd en niets geregistreerd.
Voor mij spelen er een paar dingen.
* Voor mij ben je pas dood als je hart niet meer klopt. Ook al beweren artsen dat je al hersendood bent en alleen door apparaten “in leven” gehouden wordt. Je borst gaat nog op en neer, en dus ben je (voor mij) niet dood. Ik wil dat mijn nabestaanden de mogelijkheid hebben bij mij te blijven tot mijn hart niet meer klopt en ik echt dood ben. En dat ze daarna de tijd hebben om afscheid te nemen. Pas daarna vind ik dat mijn organen uitgenomen mogen worden. Mijn nabestaanden, en hun rouwproces, vind ik belangrijker dan de mensen die mogelijk een orgaan van mij krijgen.
Daar komt bij dat ik niet weet of artsen wel hun uiterste best voor mij doen als ze weten dat ik aangegeven heb donor te willen zijn. (Iets in de trant van “een leven laten gaan om andere levens te redden”.) Bovendien maken artsen ook fouten, wordt er iemand hersendood verklaard die dat helemaal niet is.
* Wat is de impact van orgaanuitname op je eigen stervens- en verstervingsproces? Is dat proces afgerond op het moment dat je hart stopt met kloppen, of gaat dat nog een tijdje door na het daadwerkelijke overlijden? Wat betekent het voor je eigen zielenrust?
* Verder speelt er ook een stuk geloof mee. Aan de ene kant de werken van barmhartigheid (“wat je voor een ander doet, doe je voor Mij”, wat pleit voor doneren). Aan de andere kant: spelen we niet teveel voor God? Moet alles wat medisch kan ook plaatsvinden? Moeten we het leven wel willen blijven rekken? Zijn we niet volkomen doorgeslagen daarin? Je kunt zeggen dat God ons al die medische kennis heeft gegeven en dat het dus goed is dat we de mogelijkheid hebben organen te doneren of chemo-behandelingen te ondergaan of ….. Maar zou het niet zo kunnen zijn dat het de duivel is die ons dit laat doen? Die ons juist van God af leidt door ons voor God te laten spelen? We hebben natuurlijk wel een keer aan die Boom gezeten, maar weten we ook wat “goed” is en wat “kwaad”?
Eind juni heb ik, vanwege die nieuwe donorwet die zou ingaan, dan toch maar een keer mijn keuze vastgelegd. Ik heb (voorlopig) vast laten leggen dat ik de keuze aan mijn nabestaanden laat. Zij zullen verder moeten leven na mijn dood. Ik sluit echter niet uit dat ik mijn keuze alsnog wijzig, en dan wordt het denk ik “nee”. Ik ben er nog niet uit.
Overigens ben ik wel al jaren bloeddonor en heb ik mij ooit ook opgegeven voor stamceldonatie, maar daar ben ik voor afgewezen. Voor die 2 donaties heb ik dan weer geen moeite. En mocht ooit een direct familielid een nier nodig hebben, is de kans ook heel groot dat ik laat testen of er met mij een match is. Donatie bij leven vind ik heel anders dan donatie na je dood (al was het maar dat bij leven doneren alleen jijzelf er last van hebt en niet je nabestaanden). Blijft wel het stukje of alles wat kan ook moet.
Je verwoordt volgens mij vooral gevoelens van angst. Op zich is dat begrijpelijk. Überhaupt is dit onderwerp ‘zwaar’ en ‘beladen’.
Je geeft aan dat er een kans is dat de juiste procedure (bij doodverklaring) niet wordt toegepast en indien er sprake is van mogelijke orgaandonatie de doktoren mogelijk eerder hun levensreddende werk zullen beëindigen. Mij lijkt dat ethisch en wettelijk niet correct. Eerlijk gezegd, betwijfel ik dat, hoewel het ook weer niet volledig uitgesloten is. Maar, dat geldt voor meer dingen in het leven. Overal kunnen mensen met kwade opzet en te goeder trouw verkeerde dingen doen. Betekent dit dan vervolgens dat je al die situaties moet vermijden?
Je geloofspunt (de menselijke maakbaarheid in relatie tot God) is ook al door iemand anders op de website aangehaald. Mijn tegenvraag bij dit punt is dan toch ook: wie of wat bepaalt wanneer iets wel of niet toegestaan is? We delen ons geloof in God met heel veel meer mensen. Voor de een kan iets wel en voor de ander niet: en beiden zullen mogelijk God als argument noemen. Wie geeft er gelijk?
Bedankt voor je reactie
Harry
Ik ben voorstander van donorschap. Zelf vind ik de volgende vraag (die in het verlengde ligt maar breder is) hierbinnen het lastigste: hoever mogen/moeten we gaan in de strijd tegen de gebrokenheid van de wereld? Aan de ene kant is dat een goddelijke opdracht en heeft God ons bijna goddelijk groot gemaakt (Ps 8). Aan de andere kant: waar is de ruimte voor God, of nemen wij dat helemaal over? Is alles maakbaar? Van een bezoekje aan de huisarts (waar niemand tegen zal zijn), het zich wenden tot alternatieve (oosterse) heelmeesters (waar genezing en heidense religie soms dichtbij elkaar liggen), ombouwen van geslacht, orgaantransplantatie, tot genetische manipulatie, embryo’s die ‘gekweekt’ worden voor de organen, etc; het geloof in de maakbaarheid kán een religie op zich worden, waar geen ruimte meer voor God is om te leren vertrouwen en los te laten. Een precair evenwicht vind ik dat.
Ik denk dat we -in het voetspoor van Jezus- ver mogen gaan. De gebrokenheid komt namelijk mijn inziens niet van God. Ziekte, ellende, lijden… Jezus komst en missie is een strijd hiertegen.
En Hij heeft ons als zijn volgelingen opgeroepen om die strijd (waar de overwinning al op is door Christus) te vervolgen. ‘Jullie zullen nog meer grotere wonderen doen dan ik…, zegt Hij zelfs.
Aan de andere kant is er een grens. Niet alles is en hoeft ook inderdaad niet maakbaar te zijn. Mijn vrouw en ik konden tot ons grote verdriet geen kinderen krijgen op de natuurlijke wijze. We hebben er medisch gezien wel alles aan gedaan. Gelukkig heeft God die leegte met vier mooie adoptiekinderen ingevuld. Het verdriet blijft wel, hoor.
Ik denk dat we de gebrokenheid voor ogen moeten blijven houden. Je vraag bij maakbaarheid is terecht, maar waar eindigt de liefde en de troost? Wanneer is het (bijv wetenschappelijk) genoeg om te strijden voor genezing, voor rust in je hoofd en hart? Voor vrede met je identiteit, geslacht en geaardheid?
En waar werkt God niet meer aan mee en waar is Hij wel nog bij betrokken? Kennen wij al Zijn wegen en gedachten? Of zijn het onze gedachten en opvattingen die bepalen wanneer iets niet meer van God is?
Dankjewel., Marga.
Hartelijke groet,
Harry
Harry bedankt voor de duidelijke uitleg. Ik had het nog nooit zo bekeken.
Ik lees zo vaak over dingen heen maar gelukkig heeft God mensen gegeven die het goed uit kunnen leggen.
Groet Janneke ten Kate Almere
Dank je Janneke. Ach, ik doe dat ook, maar God komt ook op ons toe.
Wat was dit een duidelijke verhelderende uitleg vanuit de Bijbel. Iets wat ik graag wil delen met mensen die hier nog zorgen om hebben. Dank je wel.
Marga de Wee uit Staphorst