Introductie

Ik ben Harry Hübbers, predikant in Almere Stad en ik voer de komende 7 weken van de 40 dagentijd een tweegesprek met 4 gemeenteleden van verschillende leeftijden. Laura (20+) is de jongste en Hannie (80+) de oudste.

Wie?

• Laura, studente 
• Sandra, werkzaam, echtgenote en moeder
• Theo, werkzaam, echtgenoot en vader
• Hannie, gepensioneerd, echtgenote, moeder en oma 
• (En Harry, dominee, echtgenoot en vader)

Hoe gaat het in zijn werk?

Elke week stel ik (Harry) een vraag aan de vier gemeenteleden. Ieder geeft een (eigen) antwoord op dezelfde vraag. Vervolgens stellen de verschillende respondenten aan mij een zelf bedachte vraag.

Dus: Volg dus de website www.pknalmerestadspoort.nl voor de beantwoording. Per week kunt een weergave lezen van het boeiende gesprek.

Waarom?

Op deze wijze probeer ik als predikant de verbinding met elkaar als gemeente van Christus te verstevigen.

Week #1 – 17-27 februari 

De eerste vraag aan de vier gemeenteleden:
Wat en wie geeft je vreugde/geluk? Wie en hoe geef jij vreugde/geluk?

Hannie
Wat mij vreugde en geluk geeft is de onderlinge liefde die mensen voor elkaar hebben. In de eerste plaats mijn echtgenoot en kinderen, maar ook van familie en vrienden. Ik heb een bloedhekel aan ruzie en geharrewar onderling, vandaar. Op mijn beurt probeer ik dan ook altijd de vrede te bewaren.

Nu mijn vraag aan jou, Harry:
Hoe ga je om met de zorgen van alle dag, een gehandicapte vrouw, opgroeiende kinderen en een gemeente die je moet verzorgen. Kom je dan ook nog wel aan jezelf toe?

Harry
Bedankt, Hannie, voor je antwoord en je vraag. Ik proef hier zorg in en dat waardeer ik. De concrete vraag of ik aan mezelf toekom, vind ik lastig te beantwoorden. Vooral, omdat praten over mijn gevoelens überhaupt lastig is. Dat heeft ook te maken met mijn rol als predikant.

Een poging: het gaat zoals het gaat (c’est la vie); ik voel me (meestal) geen slachtoffer; en ja, ik ben door de impulsen van opvoeding, geloof en qua karakter loyaal en trouw. Maar, natuurlijk kom ik wel eens tijd tekort. Ik heb echter geleerd om, en dat hangt ook samen met het ouder worden, meer en meer te genieten van de momenten en mensen die me dierbaar zijn.

Laura
Ik merk dat door de coronacrisis en de pandemie ik vreugde/geluk ben gaan halen uit andere dingen dan dat ik voorheen deed. Ik ben bijvoorbeeld in de afgelopen week met de sneeuw elke dag wezen wandelen en word er dus gelukkig van om even naar buiten te kunnen gaan en een rondje te lopen. Daarnaast waardeer ik de momenten dat ik familie en vrienden kan zien meer dan voorheen, vooral omdat dit moeilijker is dan eerst.

Nu mijn vraag aan u:
Bent u anders gaan kijken naar vreugde/geluk?

Harry
Bedankt voor je antwoord. Ik ben anders gaan kijken naar vreugde. Al vind ik bepaalde dingen nog steeds belangrijk. Een compliment, een lange fietstocht of wandeling, een gezellig samenzijn, een goede serie…; het gaf en geeft nog steeds vreugde. Maar bij het ouder worden ben ik me meer en meer bewust dat het leven op aarde eindig is. Mede daarom kies ik er ook voor om meer en meer stil te staan bij de mensen, … bij de momenten die vreugde en geluk geven.

Sandra
Wat en wie geeft mij vreugde? Vreugde die leidt tot blijheid. Dat zijn verschillende dingen. Mijn kinderen, man en huisdieren geven mij vreugde. Door hun aanwezigheid, aandacht en het samen dingen doen. Samen sporten, eten, varen. Net zoals uitgebreid dineren met familie of vrienden bij de open haard of barbecue. Dingen die mij vreugde geven zijn een mooie wandeling door de natuur. Zeker nu in dit winterweer. Een mooi boek. Een leuke puzzel. Mooie film.

Wie geef ik vreugde vind ik lastig te beantwoorden. Dat is namelijk aan de ander. Ik hoop en probeer dat te brengen aan mijn gezin, familie en vrienden, maar ook bewust op mijn werk. Aan mijn teamleden. Bijvoorbeeld vreugde in de zin van afwezigheid van stress en blijheid.

Een vraag aan jou komt eigenlijk vanuit gesprek met de kinderen gisteravond: Waarom is het vasten uit de protestants-christelijke geloofsbeleving verdwenen? En zou vasten (of een moderne variant daarvan) misschien wel weer passen in deze tijd waarin we allemaal terug moeten naar de basis? (i.v.m. corona je thuis en stilte weer als hoofdbestanddeel)?

Harry
Bedankt voor je antwoord Sandra. Vasten is wat mij betreft niet verdwenen uit de Protestantse traditie. Vasten is echter geen plicht. In het OT, de Wet was er één verplichte vastendag: Grote Verzoendag. En het volk vastte om God te bewegen genadig te zijn.

In het NT, met en na de komst van Jezus, is het vasten om genade te verkrijgen vervallen. Hij heeft alles gedragen voor ons. Vasten ná Jezus is sindsdien meer gericht op bewustwording, op wat zegt God, op persoonlijke groei. Paulus vastte bijvoorbeeld om te weten welke weg hij moet nemen.

Maar, vasten is dus geen middel om God te overtuigen, en ook niet verplicht, maar wel mogelijk om persoonlijk bewuster te zijn van wie God is.

Theo
Terwijl ik met mijn antwoorden bezig ben, zit ik op zolder. Het is heerlijk zonnig, buiten is het nog wit van de sneeuw. Vanmorgen samen met Jannie een lange wandeling gemaakt in de stille kern van het Horsterwold. Een van mijn favoriete wandelplekken niet te ver van huis. Ik verbaas me er altijd over dat het het daar zo rustig is, wanneer je er ook komt. Als de wind uit de goede richting komt, hoor je bijna niets. Dat geeft mij vreugde, daar word ik blij en rustig van. 

Soms wandel ik daar alleen, maar meestal met iemand anders, Jannie, een van mijn zonen, een broer of zus of een vriend. Ik heb al veel mensen met dat gebied en de rust die er van uitgaat kennis laten maken. Ik denk dat ik daarmee op zo’n moment een stukje van mijn vreugde aan anderen geef. 

Maar ik realiseer me dat ik de vraag ‘hoe en wie ik vreugde geef’ best lastig te beantwoorden vind. Misschien komt dat omdat ik daar eigenlijk nooit zo bewust bij stil sta of er mee bezig ben. Of dat ik er gemakshalve van uitga dat mijn vreugde ook die van een ander is. Hoe kan ik jou vreugde of geluk geven? Misschien goed om die vraag toch eens bewust (aan mijzelf) te stellen. Hoe doe jij dat?

Harry
Bedankt voor je antwoord. Nu je vraag. In de omgang met mijn kinderen komt het bewust vreugde geven naar voren. Een traktatie, een luisterend oor. Bij mijn kinderen ben ik me vaker bewust van mijn verantwoordelijkheid om hen ‘kinderen’ te laten zijn.

Vreugde geven, heeft wat mij betreft te maken met de ander in zijn waarde laten en brengen. Net als vroeger: ja laten we dat tripje – ook al heb ik weinig zin – doen! Ik zal als gevolg van mijn keuze op dat moment moeten stoppen met wat ik aan het doen ben. Natuurlijk, heb ik deze keuze niet altijd gemaakt en ik merk ook dat het tijd inruimen voor een ander maar al te vaak in het gedrang komt door allerlei andere zaken die spelen. Toch, is vreugde geven ook een niet te onderschatten verantwoordelijkheid. 

Hoe staat het er ook al weer? Je oogst wat je zaait. Want, ja als ik dan juist op de drukste momenten besluit om tijd te geven, dan blijkt vaak dat het mij ook met vreugde vervult.