Ik ben Harry Hübbers, predikant in Almere Stad en ik voer in de 7 weken van de 40 dagentijd een tweegesprek met 4 gemeenteleden van verschillende leeftijden. Laura (20+) is de jongste en Hannie (80+) de oudste.
Wie?
- Laura, studente
- Sandra, werkzaam, echtgenote en moeder
- Theo, werkzaam, echtgenoot en vader
- Hannie, gepensioneerd, echtgenote, moeder en oma
- (En Harry, dominee, echtgenoot en vader)
Hoe gaat het in zijn werk?
Elke week stel ik (Harry) een vraag aan de vier gemeenteleden. Ieder geeft een (eigen) antwoord op dezelfde vraag. Vervolgens stellen de verschillende respondenten aan mij een zelf bedachte vraag.
Dus: Volg wekelijks de website voor de beantwoording.
Waarom?
Op deze wijze probeer ik als predikant de verbinding met elkaar als gemeente van Christus te behouden en verstevigen.
Week #4 – 14 tot 20 maart 2021
De vierde vraag:
– Wat (of wie) vraagt momenteel je aandacht en tijd?
– Wat (of wie) zou je eigenlijk meer een warm hart en tijd moeten toedragen?
Laura
Momenteel doe ik het eigenlijk best rustig aan. Ik heb een drukke periode achter de rug en heb een stapje teruggenomen met colleges. Dus er is niet een specifiek onderdeel van mijn leven wat nu veel tijd of aandacht vraagt. Ik ben wel bezig met college, ik werk 3x per week, ik sport en ik ben voor de rest veel thuis met mijn moeder die nog steeds herstellende is. Daarnaast heb ik gelukkig genoeg tijd om lekker te ontspannen, boeken te lezen of spelletjes te spelen.
De vraag waar ik nu meer tijd aan zou willen besteden is wel het geloof. Ik merk dat sinds corona, ik het lastig vind om er structureel mee bezig te blijven. Ik ben sinds de pandemie niet meer naar de kerk geweest bijvoorbeeld, en ik mis dat soms wel. Ik probeer wel regelmatig te bidden en heb de Bijbelapp gedownload op mijn telefoon. Toch merk ik dat ik het lastig vind om er echt een moment voor te vinden.
Mijn vraag voor u is: Hoe/op welke manieren is uw werk veranderd door de pandemie? Zijn er nieuwe manieren gekomen etc?
Harry
Het werk is drastisch veranderd. Alleen al het feit dat wij elkaar appen en dat onze antwoorden gelezen kunnen worden door andere gemeenteleden op de website (die door de pandemie versneld is gelanceerd door de inzet van vrijwilligers). Dat hadden we veel eerder moeten doen. En dat de diensten via YouTube worden uitgezonden. Dat gemeenteleden zich hiervoor inzetten om dit technisch mogelijk te maken. Ook iets wat we veel eerder hadden kunnen oppakken, maar we doen het nu wel.
Steeds weer iets nieuws proberen te vinden, is lastig én een uitdaging. Continu ben ik bezig te zoeken naar mogelijkheden om nú kerk te zijn. Ik vind mezelf wel eens traag in het vinden van goede mogelijkheden en ideeën om de kerk tijdens de lockdown een hedendaagse vorm te geven. Al ligt die verantwoordelijkheid niet alleen bij mij natuurlijk. Ik mag ook best wel wat verwachten van de gemeenteleden. Eerlijk gezegd mis ik wel eens input van de gemeenteleden. Soms heb ik het gevoel dat ik voor de radio werk. Ik hoor niets terug. Laatst belde echter een gemeentelid míj op. ‘Hoe gaat het met jou, Harry?’ Dat deed me wel wat.
Wat ik vooral een moeilijk punt vind, betreft de contactmogelijkheden met bijvoorbeeld de oudere gemeenteleden. Ik mis veel gemeenteleden, doordat we elkaar op zondag niet zien en doordat bezoeken aan beperkingen onderhevig zijn. Bellen, appen… het blijft behelpen. Het ontbreken van het koffiedrinken met elkaar is een echt gemis. Elkaar zien, met elkaar zijn. Daar heb ik nog niet direct een goede vervanging voor gevonden, die dat gemis opvangt. Dus bij het werk hoort nu dus ook, omgaan met een gevoel van afstand en gemis. Desondanks blijft het mijn taak om (meer dan ooit) hoopvol en trouw te blijven tot er weer mogelijkheden zijn voor ontmoeting. Dus het werk is ook blijven uitzien en de hoop vasthouden!
Sandra
Momenteel vragen mijn gezin en werk heel veel tijd en inspanning. Dat is ook het moment in het leven waar we als gezin nu inzitten, verzwaard door Corona en alle perikelen daar omheen. De kinderen en het gezin verdienen die aandacht ook. En dat vind ik dan ook niet erg. De combinatie met werk is weleens lastig.
Bij wie of wat meer aandacht verdient kan ik zo een heel lijstje opnoemen. Het vrijwilligerswerk voor Unicef dat ik doe; vrienden, familie, de kerkgemeente/Bijbelstudie; vriendschappen die af en toe vooral via whatsapp lijken te gaan…., maar misschien is het meest belangrijke wel de aandacht en tijd voor God en voor mijzelf. Ik heb zelf nogal de neiging om mijzelf en God ‘for granted’ te nemen. Er vanuit gaan dat die er altijd zijn en aanwezig zijn, maar dat is niet zo. Dat heb ik ook al geleerd.
Deze 40-dagentijd wil ik dan ook gebruiken om meer tijd en aandacht aan God en daarmee ook aan mijzelf te besteden. En daarmee een nieuwe goede gewoonte neer te zetten.
Vraag aan jou: geef jij speciale invulling aan de 40-dagentijd voor jezelf? Zo ja, hoe? Zo nee, waarom niet?
Harry
Sowieso waren en zijn er (continu) plannen om minder te snoepen. Daar ligt trouwens een langdurig conflict aan ten grondslag met mijn zwakheid dat ik bijna alles lekker vind en heeft minder te maken met een geestelijke keuze. We eten steeds minder vlees, dat is niet voorbehouden aan deze 40-dagentijd. Er zijn prima en lekkere vleesvervangers.
Een lid van ons gezin eet deze tijd ‘vegan’ en wij doen daar gewoon aan mee (bij de warme maaltijden). Dus ik moet bekennen, dat ik niet zozeer uit religieuze redenen vast of me van lekkere dingen onthoud.
In deze periode richt ik mij wel op de kruisgang van Jezus. De stukjes meditatie voor de nieuwsbrief zijn en zullen ook mijn richtpunten zijn door de weken. Als invalshoek neem ik de betekenis die het lijden van Christus heeft voor ons.
Natuurlijk ben ik druk met ‘verbinden’. Onderling (door de nieuwsbrieven, tweegesprek, diensten e.d., persoonlijke gesprekken) en het zoeken naar de relatie tussen ons als gemeente en God. Ergens sta ik tussen allerlei mensen en processen in… Wellicht is het een idee dat ik als ‘druk baasje’ ergens ook in deze periode de rust en de stilte probeer te vinden. Al heel lang loop ik met plannen om (bijvoorbeeld weer eens een gedicht) te schrijven. Ik kom er maar niet aan toe…
Hannie
Waar mijn tijd en aandacht naar toegaat? Aha, dat is niet zo moeilijk te beantwoorden. Mijn tijd en aandacht is nu voor mijn man, voor Leo. Sinds ik weet dat hij echt een beginnende dementie heeft, moet ik veel meer dan vroeger erop letten wat hij doet, waar hij de spullen laat, waar hij het moet zoeken als hij iets wil hebben, of zelf op zoek gaan naar wat hij kwijt is. Vaak drie keer hetzelfde vertellen, zorgen dat hij eet en drinkt, want daar taalt hij zelf helemaal niet naar, zijn medicijnen op tijd geven, enz..enz.. Dat gecombineerd met mijn eigen lichamelijke moeilijkheden is meer dan genoeg.
Wat de tweede vraag betreft: Dat vind ik moeilijker te beantwoorden. Niet wat een warm hart aangaat, maar de tijd …. Er blijft niet veel tijd over en sinds je in deze coronacrisis ook nog afstand moet houden van anderen…
Vraag aan jou:
Heb je wel eens de ervaring gehad dat er een beschermengel om je heen was of dat God heel dicht bij je was? En hoe was dat?
Harry
Een moeilijk, maar boeiend onderwerp. Ik ben bewaard gebleven in soms spannende situaties. Ook heb ik geregeld ervaringen dat God nabij is. En op bepaalde momenten toen het in mijn leven wonderlijk ging, heb ik concreet Gods leiding gevoeld. Bij ziekte bijvoorbeeld ervaar ik Gods aanwezigheid. Maar als het daarna weer wat beter gaat, dan zakt dat eerlijkheidshalve wel weer af. Misschien is dat niet erg. Je kunt ook niet voortdurend naar de hemel staren.
Ja, engelen. Ze worden over de wereld uitgezonden. Volgens de Hebreeënbrief zijn ze uitgezonden om te beschermen. En volgens Matteüs 18:10 hebben we allemaal een beschermengel. Dat is wel een mooie gedachte eigenlijk. Al knaagt het ook, omdat er desondanks ongelukken gebeuren en zelfs zeer kwalijke zaken waarbij ik de ingreep van bijvoorbeeld een engel mis. Of moet ik het meer zien als een soort oorlog tussen de hemel en de hel. Een strijd tussen goed en kwaad? Volgens Openbaring 12 strijdt de duivel met een leger aan gevallen engelen tegen God. Waar vindt die strijd plaats? In de hemel, op de aarde en ook wel in ons eigen hart (geweten), denk ik. Dat doet denken aan die twee engeltjes. Een die het goede influistert en de ander die het verkeerde adviseert. Ik weet niet zeker of dat letterlijk zo gaat, maar herkennen doen we dat allemaal.
Mooi is het om te weten, dat de engelen Jezus dienen. We kunnen ons aan Hem toevertrouwen.
Theo
Eigenlijk zijn het de heel ‘gewone’ dingen in het dagelijkse leven die tijd vragen, maar zeker ook aandacht verdienen. Alles wat we tot een jaar geleden uit trouwe gewoonte – of gewoon plichtsbesef – deden, is noodgedwongen door alle coronaperikelen – te veel – naar de achtergrond geraakt. Even een praatje met een bekende die je tegenkomt tijdens het boodschappen doen, in de kerk, in de sportschool of gewoon onderweg. Of met een collega op je werk. Het is allemaal zo anders nu. Misschien denken we alleen maar dat het anders is en geven we te weinig aandacht aan elkaar, omdat we die vanzelfsprekende prikkel missen. We moeten er meer moeite voor doen. De telefoon pakken, een mailtje sturen, een ontmoeting via het internet of misschien – op gepaste afstand – toch gewoon even langsgaan. Daar zou ik meer bij stil willen staan en meer tijd aan moeten geven, juist in deze bijzondere veertigdagentijd.
Mijn vraag aan jou: wat maakt voor jou de 40-dagentijd bijzonder? Is je aandacht en tijd voor de mensen om je heen en je relatie met God anders dan anders?
Harry
Het leesrooster bepaalt grotendeels mijn beleving van de 40-dagentijd. De gebeurtenissen rondom zijn kruisgang komen weer langs en elke keer weer word ik geraakt, omdat Jezus die weg naar het kruis (ook voor mij) is gegaan. Deze periode ben ik dus extra gefocust door de kruisgang van Jezus. Ik vind dat ook belangrijk om als richtpunt te nemen. Het perspectief daarin is, dat het lijden van Jezus een beweging kent naar licht. Dus niet zozeer om dat lijden als doel te zien, maar als overgang naar betere tijden. Daarom is volgens mij de aandacht in deze periode ook belangrijk, dat de concentratie op het kruis doorzicht geeft op redding en verlossing. Ja, ook in het eigen leven. Jezus is geen martelaar die op afstand blijft, maar een Redder, die onder mijn huid ‘kruipt’.
Voor dit ‘levensconcept’ van genade is misschien wel langer dan 40 dagen nodig. Nu ik je dit schrijf, besef ik dat we een geloofsleven van verwonderingen mogen verwachten, dat de 40-dagentijd overstijgt. Zoals Johannes 1 spreekt met de haast wiskundige geloofsformule: ‘genade op genade’. Genade als overstijgende machtsverheffing. Sterker dan…