Als God je voor een bepaalde taak roept, vraagt Hij niet of je geschikt bent, maar of je beschikbaar bent. Die zin klinkt in mijn hoofd. Ik deel de vraag met jou. Ben jij beschikbaar?
We vragen om nieuwe vrijwilligers en ambtsdragers. We bidden om arbeiders terwijl de velden wit zijn. Wit? Ja wit, want er is namelijk zoveel te doen! Er is nog zoveel om zorg voor te dragen, zoveel om niet op te geven. Zoveel om nog op te wachten.
We buigen ons hoofd. We bidden: Heer, kom over en help! Want alleen, ja zelfs met elkaar, lukt het niet. De mooiste en vurigste preek, het beste plan en meest doordachte visiestuk…
We verlangen naar uw wind en uw vuur.
Ruimte in onze hoofden. Begrip onderling. De taal van de liefde, die muren doorbreekt. O, wat verlangen we naar vernieuwing en daadkracht. Naar een doorbraak in onze apathie en desinteresse. Naar een opleving van geloof waar ongeloof zich lijkt te wortelen.
Ben je beschikbaar? Nee, nee niet zeggen nu: ik ben niet geschikt. Ik heb geen ervaring, geen kennis van zaken. Ben je beschikbaar? Wil je ervoor gaan? Want dan is daar ook de Geest tot steun en toeverlaat.
De kerk viert Pinksteren. En dat is meer dan een folkloristisch feestje. Want als jij ervoor gaat, de deur opent en naar buiten treedt, dan manifesteert de Geest Zich. Dan committeert de Geest, actief gemaakt door Jezus, Zich aan jou. Ik weet dat uit eigen ervaring. Zo staat het ook in de Bijbel.
Het is eigenlijk een bijbelse belofte: ‘Nader tot Mij en Ik zal tot jou naderen’, zegt Jacobus 4:8. Het klinkt zo eenvoudig. Maar doe het maar eens. Al die oproepen om nieuwe mensen; blijkbaar is het verdraaid lastig. En dan is er toch ook het Pinksterfeest. De uitstorting, de mobilisatie van de Helper. Jezus had het beloofd, want: ‘Hij die roept is getrouw en doet zijn belofte gestand’ (1 Thessalonicenzen 5:24).
Dus dan toch maar de vraag, met het risico dat de roep niet gehoord wordt, maar daardoor niet minder urgent: Ben je beschikbaar? Fijn, zeg. Ontvang dan ook de Geest.